Stadsklap 25_10_2011
Reporters: Annemie Debelder Josée Ceuppens, René Bolens
Een babbelkous ben ik nooit geweest.Waarom had ik in hemelsnaam beloofd om naar Stadsklap te komen om een gesprek aan te gaan met nieuwkomers? Ik troostte me met de gedachte dat het voor hen nog veel moeilijker zou zijn, zij hebben geen keuze want Stadsklap past in het inburgeringstraject dat nieuwe Belgen verplicht moeten volgen. En ik was niet de enige autochtone Belg: we waren met drie van Puntstudio en er was het jonge geweld van de afdeling Sociaal werk van de Karel de Grote Hogeschool.
Bij de eerste oefening moest je niets zeggen, dus dat viel goed mee. Je moest alleen opstaan in geval van een positief antwoord op enkele vragen, zoals:
• “Wie droomt van een leven buiten België?” (vooral de jonge Belgen)
• “Wie draagt al eens iets van jeans?” (bijna iedereen)
Conclusie van deze oefening: iedereen is anders, maar we hebben ook veel gemeen, dus de groepen waren steeds verschillend samengesteld.
En zo was het ijs gebroken. Tijd om naar de (denkbeeldige) marktplaats te gaan en twee per twee een gesprek te beginnen. Blijkt hoe divers het Arabisch sprekende gezelschap is en hoe herkenbaar: een gescheiden Marokkaanse moeder met een dochtertje van drie, een Palestijn die een fervent lid is van een schaakclub,…..
Dan kwam het ernstige werk met enkele stellingen over integratie en participatie.
• “Is een nieuwkomer die werk heeft en Nederlands spreekt geïntegreerd?”
Wie akkoord ging met deze stelling ging links zitten, de meerderheid koos echter de andere kant. Want integratie is voor hen meer: interesse hebben voor wat er maatschappelijk leeft, de anderen waarderen en gewaardeerd worden, niet geïsoleerd leven en zelfvertrouwen hebben.
• “Wat zoeken Belgen die dromen van een verblijf in het buitenland?”
Warm weer, meer ruimte, mooie natuur, andere cultuur, minder individualisme.
Toen was er pauze met koffie, muntthee en veel zoetigheid ( bereid door de inburgeraars ).
Dan was het aan de deelnemers zelf om vragen te stellen.
• “Waarom werd voor België gekozen? Werd hen mooie beloftes gedaan?”
Ja, de Irakezen werd aangeraden om naar België te komen omdat hier een goed asielbeleid wordt gevoerd.
• “Als Belgen naar het buitenland zouden gaan, welke voorwaarden zouden hun keuze bepalen? Wat zouden ze helemaal niet aanvaarden?”
Vrouwen willen niet naar een land waar ze niet evenwaardig zijn.
• En omgekeerd: “Wat vinden nieuwkomers noodzakelijk in hun nieuwe land?”
Het moet een democratisch land zijn met respect voor hun godsdienst, een land dat bepaalde normen garandeert. Zoals respect voor ieders privéleven, wat zij in hun thuisland niet vinden. Nieuwkomers vragen ook geduld: integratie is geen zaak van een paar maanden.
Heikele thema’s zoals respect voor homo’s en het dragen van een hoofddoek kwamen eveneens ter sprake.
Dankzij de inzet van Nathalie als moderator en Benyounes als tolk Arabisch werd het een open gesprek, remmingen door een gebrek aan woordenschat waren er niet. De sfeer zat goed dankzij de openheid van alle deelnemers.
